Շահեր ու նպատակներ՝ պատերազմական խրամատների այս կամ այն կողմում

Հայաստանի զանգվածային լրատվամիջոցների մի զգալի հատվածում ակնհայտ երևում է արևմտամետ քարոզչական խոսույթը, որն, անշուշտ, համեմվում է հակառուսական հռետորաբանությամբ: Այն առավել ևս ցցուն դրսևորվում է ուկրաինական պատերազմի և դրան առնչվող թեմաներին նվիրված հրապարակումներում: Ներկայացվում է հետևյալ սցենարը. ագրեսոր Ռուսաստանը հարձակվել է, Ուկրաինան և նրա թիկունքում եվրոպական դեմոկրատական պետություններն ու ԱՄՆ-ը հերոսական պայքար են մղում առաջադեմ մարդկության փրկության և ազատ ապագայի համար: Եվ այսպես շարունակ՝ «հեռուստաաստղերի» հետ դարակազմիկ և փրկչական ոգով հարցազրույցներ: Կան նաև Ռուսաստանի մոտալուտ վախճանի մասին ռահվիրա «քաղաքագիտունների» ցնցող վերլուծություններ: Հակված չեմ արդարացնել պատերազմը որպես քաղաքական խնդիրների լուծման միջոց, պատերազմը հակամարդկային և հակաբնական երևույթ է և արդարացում չունի: Սակայն վերջին կես տարվա քաղաքական գործընթացները արևմտյան առաջատար երկրներում շատ հետաքրքիր իրողություններ են բացահայտում, ըստ որի, այստեղի շարքային ընտրողներն ու հասարակության գերակշիռ հատվածը սկսել են ավելի սթափ գնահատել իրավիճակը և քննադատական-մերժողական վերաբերմունք են ցուցաբերում «հանուն ժողովրդավարության» ուկրաինական մսաղացը ֆինանսավորող իրենց քաղաքական ուժերի նկատմամբ: Եվ դա շատ հստակ երևում է վերջին ընտրությունների արդյունքներից ու ներքաղաքական ճգնաժամերի ընթացքից:

Խոսենք արդեն հայտնի փաստերով:

Պատերազմի թիվ մեկ ֆինանսիստ Բայդենը ջախջախվեց Թրամփից, որն ամբողջ քարոզարշավը կառուցել էր հակապատերազմական նարատիվներով: ԱՄՆ-ից հետո պատերազմի երկրորդ դոնոր ԳՖՀ-ի կանցլեր Շոլցը կանգնած է իշխանազրկման շեմին՝ կառավարող կոալւցիայի փլուզման հետևանքով և, խեղճացած, երեկ զանգահարել է Պուտինին, երևի ցանկանում է պառլամենտում վստահության քվե ստանալ, բայց արդեն ուշ է: Ֆրանսիայում ևս չգնահատվեց հանուն դեմոկրատիայի պատերազմը, Մակրոնի կուսակցությունը պարտվեց խորհրդարանական ընտրություններում՝ հայտնվելով երրորդ տեղում: Լավ է, որ նախագահական ընտրություններին դեռ ժամանակ կա: Պատերազմի բազեները ևս՝ պահպանողական լիդերները ջախջախվեցին, բրիտանական հասարակությունը տվեց նրանց գնահատականը: Չարաբաստիկ դերակատարում ունեցած Բորիս Ջոնսոնի կուսակից Ռիշի Սունակը ևս իշխանազրկվեց: Սա վերջին տասնամյակների ընթացքում Պահպանողական կուսակցության նկատմամբ Լեյբորիստական կուսակցության ամենափառավոր հաղթանակն էր: Նոր վարչապետ Քիր Սթարմերը առավել զուսպ է և երևում է, որ շուտով կմիանա Թրամփի քաղաքական գծին: Ներքաղաքական ճգնաժամերը շրջանցում են այն երկրները, որոնց քաղաքական ղեկավարությունը կա՛մ պասիվ է եղել այս կոնֆլիկտում, կա՛մ էլ քննադատել է պատերազմի ֆինանսավորումը: Օրինակ, Իսպանիան, Իտալիան, Սլովակիան: Ուկրաինական պատերազմում վարվող քաղաքականությունը մերժող Հունգարիայի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը, շնորհիվ դրա, ամրապնդել է իր դրքերը: Արդեն կարելի է ասել՝ սկսվել է արևմտյան քաղաքական էլիտաների «օրբանացումը», նոր քաղաքագիտական հասկացություն է մտել շրջանառության մեջ: Ով ինչ շահեր ու հետին նպատակներ ունի պատերազմական խրամատների այս կամ այն կողմում, դա այլ հարց է, պատմությունը ապագայում շատ բան կբացահայտի, որ մենք դեռ չգիտենք, առաջնայինը մսաղացը կանգնեցնելն է և կյանքերի փրկությունը:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ